“The soul is healed by being with children.” – Fjodor Dostojevski
“Jij bent toch de zus van Almer?”
Die vraag heb ik zo ontzettend vaak gehad in mijn leven.
Het begon al in het dorp waar ik ben opgegroeid. Met 4 Stoffers, allen naar dezelfde basis- en middelbare school, kon het ook bijna niet anders. Ik was de 3e in de rij en ik hoefde me eigenlijk niet meer voor te stellen. De leraren konden het vaak al raden. Ik was altijd zo ontzettend trots als deze vraag mij gesteld werd. Ik zei dan “Ja!” met een trotse grijns.
Nadat mijn broer plotseling was overleden in zijn slaap kreeg ik deze vraag nog steeds. Maar nu natuurlijk met een heel andere lading. Ik vond het bijzonder en lief hoe aftastend mensen die vraag stelden, in de hoop dat het niet voor mij verkeerd uit kwam. Over Almer praten komt mij eigenlijk nooit verkeerd uit en nog steeds zei ik vol trots “ja” en kon ik vertellen over mijn broer. Confronterend was het soms ook, omdat ik altijd óver hem moet vertellen zonder uitzicht op een ontmoeting met hem. Confronterend omdat deze vraag vroeger zo’n doodgewone vraag was.
Vorig jaar fotografeerde ik een bruiloft waar veel van mijn broers’ vrienden aanwezig waren. Op het moment dat Almer overleed was een goede vriend van hem net vader geworden. Een prachtig baby’tje waarmee Almer nog mee heeft kunnen dollen. Inmiddels was dit mooie baby’tje al uitgegroeid tot een vier-jarige spring in’t veld. Ik stond tijdens de ceremonie vooraan om het bruidspaar te fotograferen. Opeens komt dit mooie meisje met blonde krulletjes naar mij toe en vraagt heel blij: “jij bent toch de zus van Almer?”. De manier waarop ze het vroeg, zo onbevangen en zo onschuldig, went straight to my heart. Wat had ik het gemist dat deze vraag mij zo onbevangen werd gesteld, wat mis ik hem nu ik moet vertellen dat hij inderdaad in de hemel is en zo gek was op haar. En tegelijkertijd voelde ik: wat zijn kinderen toch fantastisch mooi en wat ben ik dankbaar dat ik even mocht voelen hoe het vroeger was toen die vraag mij gesteld werd. De band met de kinderen heeft mij al zoveel blijheid gebracht. Ik koester de prachtige knuffels en blikken in de ogen van baby James, die later als 1,5 jarige spontaan over mijn ruggetje kwam aaien toen zijn moeder en ik het over rouw hadden. Of de knuffels van kleine Anna op mijn bruiloft. Of lieve Elizée die totaal uit het niets haar handje op mijn schouder legt en mij een kusje geeft. Of de mooie gesprekjes met Amélie. Fjodor is right: “The soul is healed by being with children.”
Leave a Reply